خودشناسی؛ اولین فرمانِ مدیریت

همه آرزو می‌کنند که در زندگی، تا حدی انسان موفقی باشند، اما موفقیت برای بعضی از ما اهمیت بیشتری دارد. از جمله افرادی که موفقیت، برای آنها اهمیت زیادی دارد مدیران هستند زیرا موفقیت آن ها، تضمین کننده موفقیت دیگران است. وقتی در یک کشتی نشسته باشیم تا مسافت طولانی را در دریاهای دور طی کنیم، اگر ناخدای کشتی، موفق نباشد، تضمینی برای جان و مال مسافران نیست تا چه برسد به موفقیت آنان!  

در علم مدیریت، برای کمک به موفقیت مدیران، یافته­ های زیادی ارایه شده است؛ همچنین توصیه­ های زیادی نیز از سوی حکیمان و بزرگان ادب برای موفقیت مدیران شده است. همه این کوشش‌ها را می‌توانیم چنین تفسیر کنیم که موفقیت مدیر، موفقیتِ انسان است.

یکی از تاکیدات مشترک دانشمندان و حکیمان به مدیران، و کسانی که مسئولیت مردم را بر عهده دارند، «خودشناسی» است. تفاوت کلیدی این نکته در این است که در خودشناسی، مدیر باید به اراده و خواست خویشتن و به دست و اقدام خویش، در این راه گام بردارد. هیچ کس نمی‌تواند «خود»ِ دیگری را به جای او پیدا کند. هر کسی باید «خود» خودش را پیدا و معنا کند و برای تحقق آن معنا بکوشد. اهمیت خودشناسی برای مدیران آن قدر بالا است که می‌توان ادعا کرد، مدیری که در خودشناسی موفق نیست، نخواهد توانست مدیر موفقی باشد!

در این مقاله، با «اهمیت خودشناسی مدیران» آشنا می‌شویم. در مقاله­ های بعدی با یکدیگر درباره این موضوع، شیوه‌ها و درس‌های عملی برای گام برداشتن در مسیر خودشناسی، سخن خواهیم گفت.